Co odróżniało Jezusa od wszystkich cudotwórców Starego Testamentu? Czemu naoczni świadkowie Jego działań z całą stanowczością stwierdzali, że jest to nowy rodzaj nauczania o niespotykanej dotąd mocy i władzy? Jaką mocą posługiwał się Jezus? Dlaczego nadprzyrodzone dzieła, jakich dokonywał Słowo Boże nazywa nie tylko cudami, ale wręcz znakami? I wreszcie: jakie ma to znaczenie dla nas dzisiaj?

Jakiego nowego znaczenia i wymiaru nabrały cuda od wystąpienia Mojżesza? Czy zdarzyła się kiedykolwiek posucha „cudowności”? Jak charyzmatyczna usługa była kontynuowana, zwłaszcza przez proroków, aż do przyjścia Pana Jezusa?

Czy mamy prawo spodziewać się dziś w ramach posługi charyzmatycznej doświadczeń nadprzyrodzonych? Jeśli tak, to jakich? Czy cudowne manifestacje Bożej mocy kiedykolwiek się skończyły lub chociaż zostały na jakiś czas wstrzymane? Jak wyglądało doświadczenie nadprzyrodzonego w najgorszych epokach ludzkości, czyli po opuszczeniu raju, a przed powstaniem Mojżesza i wyjściem Izraela z Egiptu?

Skąd pochodzi wyraz „charyzmat”? Co ma wspólnego grecki oryginał tego słowa z wyrazem „łaska”? Jakie jest więc właściwe (w odróżnieniu od potocznego) znaczenie obu tych słów? W jakim kontekście pojawiają się one w Biblii? Jakie znaczenie dogmatyczne i praktyczne ma to dla nas dzisiaj?

Czym są oraz na czym czym polegają teologie: cesacjonistyczna i kontynuacjonistyczna? Skąd związana z nimi kontrowersja i czy istnieje szansa na jej rozwiązanie? Czym są - według definicji Słowa Bożego - „rzeczy” Ducha Świętego i jaki mają związek z tematem „charyzmatów”?

Do jakich powszechnych obyczajów greckich i rzymskich nawiązuje Paweł, gdy pisze o nakrywaniu głowy? Na czym polega znak „dla aniołów”? Jak brzmią właściwe tłumaczenia perykop biblijnych najczęściej używanych w kontekście służby kobiet i ich miejsca w kościele? O czym naprawdę mówią te fragmenty? Jak powinniśmy je stosować dzisiaj?