Jak sklasyfikował charyzmaty apostoł Piotr? Jakiego szczegółowego rozróżnienia dokonał apostoł Paweł w Liście do Rzymian i Liście do Koryntian? Czym charakteryzują się poszczególne dary Ducha?

Jak księgi Nowego Przymierza opisują obecność i zastosowanie charyzmatów w życiu i misji kościoła? Jak trwanie darów charyzmatycznych w kościele opisują świadkowie kolejnych pokoleń chrześcijan, począwszy od tzw. ojców kościoła? Jak Słowo Boże przekonuje nas, że charyzmaty są i mają być obecne w kościele aż do paruzji? Na czym polega ewangelizacyjne, doksologiczne i edyfikacyjno-pastoralne znaczenie charyzmatów w Ciele Chrystusa?

Co odróżniało Jezusa od wszystkich cudotwórców Starego Testamentu? Czemu naoczni świadkowie Jego działań z całą stanowczością stwierdzali, że jest to nowy rodzaj nauczania o niespotykanej dotąd mocy i władzy? Jaką mocą posługiwał się Jezus? Dlaczego nadprzyrodzone dzieła, jakich dokonywał Słowo Boże nazywa nie tylko cudami, ale wręcz znakami? I wreszcie: jakie ma to znaczenie dla nas dzisiaj?

Jakiego nowego znaczenia i wymiaru nabrały cuda od wystąpienia Mojżesza? Czy zdarzyła się kiedykolwiek posucha „cudowności”? Jak charyzmatyczna usługa była kontynuowana, zwłaszcza przez proroków, aż do przyjścia Pana Jezusa?

Czy mamy prawo spodziewać się dziś w ramach posługi charyzmatycznej doświadczeń nadprzyrodzonych? Jeśli tak, to jakich? Czy cudowne manifestacje Bożej mocy kiedykolwiek się skończyły lub chociaż zostały na jakiś czas wstrzymane? Jak wyglądało doświadczenie nadprzyrodzonego w najgorszych epokach ludzkości, czyli po opuszczeniu raju, a przed powstaniem Mojżesza i wyjściem Izraela z Egiptu?

Skąd pochodzi wyraz „charyzmat”? Co ma wspólnego grecki oryginał tego słowa z wyrazem „łaska”? Jakie jest więc właściwe (w odróżnieniu od potocznego) znaczenie obu tych słów? W jakim kontekście pojawiają się one w Biblii? Jakie znaczenie dogmatyczne i praktyczne ma to dla nas dzisiaj?